اِشکَفت

در برابر بعضی ها نمیتونم خود واقعیمو حفظ کنم!! شایدم این خود واقعیمه که اینجور وقتا بیشتر خودشو نشون میده! فقط اینو میدونم که مهمان باید مهمان باقی بمونه و احترامش دست خودش باشه :/ 

میدونید؟! اولش با یه لج بزرگ شروع شد بعد نفهمیدم چیشد که همه چیز به یه تلنگر من بند بود! تو عالم شوخی و مزه پرونی گفتم به نظرتون باز کنکور بدم؟! یجوری همه تایید کردن و ذوق نشون دادن که شوخی شوخی جدی شد! اما الان برای خودمم عجیبه که اینقدر میخوامش و اینقدر رسیدن بهشو دوست دارم! امروز از خودم پرسیدم تو که این فیلمو دیدی گریه ت گرفت راستشو بگو سه سال پیش جا زدی یا رفتی پی علاقت؟!! 

این دیوار همون دیواریه که من روزی 13-14-15 ساعت رو به روش میشینم و به اصطلاح خر میزنم :/ رنگی رنگی نباشه دق میکنم حقیقتا! اینجوری یخورده قابل تحمل تر شده! البته کنار میز نبات و فلاسک و معمولا یه نوع شیرینی و نسکافه و به لیمو و فلان و بهمانم هست! و زیر پام که یه تشت پر آبه برای وقتایی که پاهام اونقدر نسبت به سطح بدنم پایینن که تحمل داغیشون برای منه سرمایی طاقت فرسا میشه!! میذارمشون توی آب و هی آب بازی میکنم خیلی کیف میده :))) همه امیدوارن به نتیجه گرفتنم ولی من بستگی به حالم داره که کی مثبت به آینده فکر بکنم و کی منفی! خب حجم درسهای تلنبار شده ی چهار سال دبیرستان و حدودا سه سال وقفه ی تکرار نشدنشون یه مقدار خوفناکه :( اما غیر ممکن غیر ممکنه :)))